فرنی شیرین و ساده‌ای که به‌طور سنتی در آیینی شاد بهاری تهیه می‌شود.
برای غذایی با چنین مواد ساده‌ای — گندم، روغن، آرد و آب — اهمیت سمنو در بخش‌هایی از آسیای مرکزی که در آن تهیه می‌شود، قابل توجه است. جوامع محلی با همکاری یکدیگر، این فرنی شیرین گندم را برای جشن نوروز — سال نو ایرانی که در اولین روز بهار جشن گرفته می‌شود — تهیه می‌کنند، سنتی که به هزاران سال پیش بازمی‌گردد. این آیین آشپزی نمادی از دوستی، اجتماع و خوش‌شانسی است.
چون یک قابلمه بزرگ سمنو نیازمند هم زدن مداوم برای چند ساعت است، تهیهٔ آن به یک کار جمعی تبدیل می‌شود. در طول جشن نوروز، زنان به نوبت مخلوط را در تمام طول شب هم می‌زنند، در رویدادی شاد که شامل رقص، آواز، خنده و قصه‌گویی است.
دستور پخت ممکن است در مناطق مختلف متفاوت باشد، اما اصل کار ساده است. مادهٔ اصلی سمنو، دانه‌های گندم جوانه‌زده است که به فرنی طعم شیرین و منحصر به فرد می‌دهد. زنان گندم را در آب قرار می‌دهند تا جوانه بزند، سپس آن را له کرده و دوباره با آب مخلوط می‌کنند تا مایعی سفید از دانه‌ها خارج شود. سپس این مخلوط را در دیگ با آب، روغن داغ و آرد می‌ریزند و چند ساعت هم می‌زنند. در برخی آیین‌ها، هفت سنگ در دیگ گذاشته می‌شود تا از سوختن خمیر جلوگیری کند. وقتی سمنو آماده شد، گرم برای دوستان و خانواده سرو می‌شود و با نان تازه و چای خورده می‌شود.
ریشه‌های این غذا که به ایران پیش از اسلام بازمی‌گردد، با افسانه‌ها و خرافات آمیخته شده است. برخی از ازبک‌ها معتقدند نام «سمنو» به معنای «۳۰ فرشته» است؛ برگرفته از افسانه‌ای که می‌گوید فرشتگان به مادری فقیر با دو پسر گرسنه کمک کردند تا فرنی خوشمزه‌ای از گندم، آرد، آب و هفت سنگ درست کند. یا ممکن است این نام از کلمهٔ قدیمی ترکی «سوما» به معنای «گندم متورم» گرفته شده باشد.
این غذا همچنین نماد امید به سال آینده است. افسانه‌ها می‌گویند اگر از هفت دیگ مختلف سمنو را امتحان کنید، خوشبختی نصیبتان می‌شود. اگر پس از اولین بار امتحان کردن آن آرزویی کنید، برآورده می‌شود. سمنو همچنین نماد باروری است و عروس‌های تازه اغلب آن را می‌خورند تا فرزندآوری تسهیل شود.